صبح که معتاد گرامی مارو رسوند سر کار
برگشت هوس خورشت قیمه کردم
میدونستم خونه از ناهار خبری نیس
رفتم رستوران
…
همین که بعد ناهار پامو از رستوران گذاشتم بیرون
یه ماشین پیچید جلوم و بوق زد
بکی از رفقای قدیمی بود
از همون پشت فرمون ماچ و بوس و بغل
(ما بهش میگیم معانقه و مصافحه!)
تا دم در خونه رسوند مارو
+ بازم میگین توهم دارم?!
++ از محضر دوستان مرخص میشیم
و میرم نماز…
امروز صبح سوار ماشین که شدم
کاروان عروسی که از خیابون رد میشه
و صدای جیغ و بوقایی که تا اینجا میاد…
به یکی از محققا که با هم مصاحبه کذایی رو دادیم
با قیافه حق به جانب میگم:
به تو زنگ نزدن! نه؟
بهتش میزنه از اینکه بهش زنگ نزدن و قبول نشده
با استرس میگه:
حاجی به تو زنگ زدن؟
پوزخندی میزنم و جوابش رو نمیدم
صندلیمو میچرخونه سمت خودش و با التماس میگه:
انصافا به تو زنگ زدن؟!
میزنم زیر خنده و میگم: نه! به منم زنگ نزدن!!!
نفس راحتی میکشه و میگه:
مرده شورتو ببرن…
پ.ن:
میبینین چقد بی تربیتن رفیقای ما؟!
والا…
اون مدیرای دولتی تو جلسه
واقعنی مارو با آبدارچی و خدمتکار موسسه اشتباه گرفته بودن!!!
آخه نه ما چیزی گفتیم
نه استاد معرفیمون کرد
فقط پذیرایی که کردم بهم گفت بشینید خودتون
ما هم نشستیم سر میز…
بحثا و صحبتا داغ بود
ما هم فقط گوش دادیم…
موقع رفتنم استاد خیلی تشکر کرد
فقط میخواستم
یه گوشه کوچیک از اون همه زحمت بی مزد و مواجبی
که واسم تو این دو سال کشید
و منو با نسخه و تحقیق و… آشنا کرد
و از صفر به اینجا رسوند رو جبران کنم!
پ.ن:
اینارو گفتم که دلخوش نکنین
به خوش اومدن مدیران مربوطه از خانمی و هنرمندیمون
چون هیچ مدیری دخترشو به خدمتکار نمیده…
والا…
صبح رفتم سر کار
الان برگشتم
یازده شب!
تا ساعت سه که سر پروزه کاری خودم بودم
بعد هم رفتم کتابخونه… تا ساعت شیش منتظر استاد
با استاد دو ساعتی بحثای کاری و تحقیقاتی و مدیریتی
دیگه ساعت نه از استاد اجازه گرفتم چند دقیقه ای برم بیرون چیزی بخورم
نه صبحونه خورده بودم نه ناهار
شاممون هم شد یه فلافل…
بعد پنج نفر از مسئولین و کله گنده های
قم اومدن واسه جلسه با استاد
سرایدار و آبدارچی هم میخواست بره به یه کاری برسه
بهش گفته بودم من هستم شما برو
دیگه ما تو جلسه نقش آبدارچی رو مثه دی کاپریو بازی کردیم
دو دفعه چایی بردم و جمع کردم
یه بار میوه مفصل
هندونه و گرمک رو برشهای کوچیک زدم
و خانمانه!!! چیدم و تعارف کردم
هنوز یه نمازمو نخوندم…
+ یه پجو! تا دم در خونه رسوند مارو
پول هم نگرفت!!!
جدی!
دامادمون
اعنی والد سه قلوها
استاد ادبیاته
شب چله که همه خونه ما بودن
با حافظ واسه همه فال گرفت
نوبت به ما که رسید
همه جیییییغ و خنده و ...
گفت: حاجی نیت کن! حمد رو هم بخون
همه منتظر بودن ببینن فال ما چی درمیاد
مخصوصا خواهرام
همه هم میدونستن نیت ما چیه!!!
(اینا سختیای زندگیه!)
کور از خدا چی میخواد؟!
یه زن زیبا
+ در ادامه طرح احیای ضرب المثل های فارسی
ساعتهای اخر کار
دیگه به سوالای محققا جواب نمیدم
همه رو از سر وا میکنم
و حواله میدم به کس دیگه یا فردا
از بس خسته میشم مخم نمیکشه!
فرق من با بقیه اینه که اونا یه مسیولیت دارن
من یه عالمه!
خیلی وقتا بهشون میگم:
از خدامه بشم یه کاربر و محقق معمولی
و مثه شما بشینم پای سیستم
و فقط کاری رو که بهم سپردن انجام بدم
بدون اینکه لحظه ای به برنامه ریزی و اجرا فکر کنی
به دهها نفر
به دهها کار
به دهها احتمال
به دهها پیشنهادو انتقاد
همیشه فراموش میکنم چاییمو بخورم
خیلی وقتا فراموش میکنم چاییمو سر کدوم میز جا گذاشتم
و وقتی داد سید درمیاد:
این چایی کیه که نخورده؟!
تازه میفهمم...
خیلی وقتا از نشستن رو صندلی و رفت و امد بین سیستمها
خسته که میشم
میشینم رو کف سنگی سالن
تکیه میدم به کتابایی که تا سقف چیده شدن
و کاربرا بهم میخندن
اسممو گذاشتن:
رییس خاکی
به طرف گفتن: بابات مرده!
گفت: راستشو بگین!
من طاقتشو دارم!!!
پ.ن:
شما هم راستشو بگین
من طاقتشو دارم
چی شده همه مهلبون شدن؟!